Το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου προέρχεται από το πρόγραμμα των πολιτιστικών δραστηριοτήτων
που υλοποιήθηκε με τη συμμετοχή και συνεργασία μαθητών της Γ΄ τάξης του 2ου Γυμνασίου Νίκαιας κατά το σχολικό έτος 2005-2006.
Οι ενότητες που υπάρχουν δεξιά αντιστοιχούν στα κεφάλαια του βιβλίου που εκπονήθηκε με τη συνεργασία των μαθητών.

2. "Από τη Γη στη Σελήνη" - Η περίληψη

Περίληψη του έργου:

«Από τη Γη στη Σελήνη»


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Η Λέσχη Πυροβόλου
 Ο Ομοσπονδιακός Εμφύλιος Πόλεμος στην Αμερική έχει τελειώσει. Τα μέλη του «Γκαν Κλαμπ» στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ είναι τελείως απογοητευμένα αφού δεν θα έχουν πιά δουλειά. Ο ανταγωνισμός για όλο και μεγαλύτερα κανόνια τελείωσε.
 Πλήρης απελπισία. Ο Τ. Μέστον - εφευρέτης ενός κανονιού που εξερράγη στην πρώτη δοκιμή του, ο Τομ Χάντερ με τα ξύλινα πόδια, ο Μπίλσμπι με τα ξύλινα χέρια και ο Συνταγματάρχης Μπλόσμπερι προσπαθούν να βρουν μια κάποια λύση. Έναν καινούργιο πόλεμο, ίσως. Έστω και εκτός Αμερικής. Αυτό, όμως, αποδεικνύεται αδύνατο. Άρα, η απόλυτη απογοήτευση. Και ενώ η κατάσταση είναι πραγματικά τραγική ξαφνικά στις 3 Οκτωβρίου παίρνουν μήνυμα από τον Πρόεδρο του Γκαν Κλαμπ, Ιμπέυ Μπάρμπικαν, που τους προσκαλεί σε γενική συνέλευση στις 5 Οκτωβρίου. Πρέπει πάση θυσία να είναι όλοι παρόντες διότι πρόκειται να τους κάνει μία συγκλονιστική ανακοίνωση. Η αγωνία στο κατακόρυφο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Η Ανακοίνωση του Προέδρου Μπάρμπικαν
 Επιτέλους η 5η Οκτωβρίου έφτασε. Η μεγάλη αίθουσα του Γκαν κλαμπ είναι κατάμεστη. Η διακόσμηση αποτελείται από παλιά όπλα, πανοπλίες, κανόνια κλπ. Η πολυθρόνα του προέδρου μοιάζει με όλμο και το κουδούνι στο γραφείο του αντί να κουδουνίζει εκπυρσοκροτεί.
 Ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν είναι η κλασική περίπτωση Γιάνκη. Στις 8 ακριβώς άρχισε να μιλάει. Αρχικά εξέφρασε τη βαθύτατη θλίψη του για τη λήξη του πολέμου. Μετά είπε κάτι μυστήρια πράγματα για το φεγγάρι που μάλλον μπέρδεψαν το ακροατήριο παρά το φώτισαν. Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε κάποια βιβλία που είχε διαβάσει και που έλεγαν ότι στη σελήνη υπάρχουν ιπποπόταμοι, άνθρωποι με φτερά νυχτερίδας και άλλα περίεργα όντα. Το ενδιαφέρον του ακροατηρίου άρχισε να τονώνεται. Μετά είπε για κάποιο Γερμανό Μαθηματικό που είχε προτείνει να επικοινωνήσουμε με τους Σεληνανθρώπους φτιάχνοντας στη Σιβηρία ένα τεράστιο ορθογώνιο τρίγωνο και το Πυθαγόρειο Θεώρημα. Θα το έβλεπαν έλεγε οι Σεληνάνθρωποι και θα απαντούσαν φτιάχνοντας το ίδιο σχήμα στην επιφάνεια της. Έτσι θα άρχιζε η επικοινωνία μας μαζί τους. Μετά είπε για ένα ταξίδι στη Σελήνη με αερόστατο που θα διαρκούσε 19 ημέρες εάν το αερόστατο γεμίζονταν με ένα αέριο που θα είχε πυκνότητα 37 φορές μικρότερη από τη πυκνότητα του υδρογόνου. Και καταλήγοντας είπε:
 Καλά και άγια όλα αυτά. Τα θεωρώ όμως ανεφάρμοστα. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι μόνο το καθαρό και πρακτικό πνεύμα των Αμερικανών μπορεί να καταστρώσει ένα πραγματικά εφαρμόσιμο σχέδιο επικοινωνίας με τους Σεληνανθρώπους. Και αυτός είναι ο σκοπός μου, γι αυτό σας κάλεσα εδώ. Ακούστε με σας παρακαλώ με προσοχή.
 Θα κατακτήσουμε τη Σελήνη. Θα επικοινωνήσουμε με τους Σεληνανθρώπους. Θα αξιοποιήσουμε τις γνώσεις μας στη βαλλιστική. Θα συνεχίσουμε τις έρευνες μέχρι να φτιάξουμε ένα κανόνι που να δίνει στο βλήμα αρχική ταχύτητα u=11000 m/s. Έχω κάνει χιλιάδες υπολογισμούς και σας λέω με κάθε βεβαιότητα ότι ένα βλήμα με τέτοια αρχική ταχύτητα θα φτάσει οπωσδήποτε στη Σελήνη. Εμπρός λοιπόν ξεκινάμε!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Τα Αποτελέσματα από την Ανακοίνωση του Μπάρμπικαν
 Το ακροατήριο είναι κατενθουσιασμένο. Χειροκροτούν, ποδοκροτούν, ζητωκραυγάζουν. Ο Μπάρμπικαν πατάει το κουδούνι-πυροβόλο για να επιβάλλει τη τάξη, αλλά ούτε που ακούγεται μέσα στο πανδαιμόνιο. Οι πυροβολητές τον σηκώνουν στους ώμους και τον περιφέρουν στη πόλη. Ο πληθυσμός της πόλης αποτελούμενος από Ιρλανδούς, Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, και ένα σωρό άλλες εθνικότητες παραληρεί από ενθουσιασμό. Στο μεταξύ η είδηση μεταδίδεται σε όλες τις Ενωμένες Πολιτείες μέσω τηλεγράφου με ταχύτητα 248.447miles/s. 25 εκατομμύρια «Αμερικανοί» πολίτες συμμετέχουν ολόψυχα στο πανηγύρι. Εκείνο το βράδυ, ένας έμπορος κιαλιών έγινε πλούσιος πουλώντας όλα του τα κιάλια μέσα σε λίγες ώρες. Την επόμενη μέρα οι 1500 ημερήσιες εφημερίδες άρπαξαν το θέμα και άρχισαν να το αναλύουν από κάθε πλευρά, επιστημονική, βιολογική, οικονομική, μετεωρολογική, ηθική κλπ.
 Τις επόμενες μέρες άρχισαν να καταφθάνουν από παντού συγχαρητήριες επιστολές και χρήματα. Αν η ιδέα για εκτόξευση βλήματος στη Σελήνη είχε πέσει για πρώτη  φορά στην Ευρώπη και μάλιστα στη Γαλλία θα προκαλούσε ειρωνικά σχόλια. Στις Ενωμένες Πολιτείες της προκάλεσε ενθουσιασμό και μόνο ενθουσιασμό.
 Εκείνη την εποχή ένας Αγγλικός περιοδεύων θίασος ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσει το «Πολύς θόρυβος για το τίποτα» του Σαίξπηρ. Οι πολίτες του Μέρυλαντ θεώρησαν το γεγονός ως προσβλητικό υπαινιγμό και κινήθηκαν με απειλητικές διαθέσεις κατά του θεάτρου. Ο θεατρικός επιχειρηματίας αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που διέτρεχε από το «Αγριεμένο πλήθος» αποφασίζει αμέσως να αλλάξει το έργο και να ανεβάσει το «Όπως σας Αρέσει» πάλι του Σαίξπηρ όμως. Οι Αμερικανοί πολίτες ικανοποιούνται από την αλλαγή και κατακλύζουν τις επόμενες εβδομάδες το θέατρο. Έτσι αφού έκαναν πλούσιο αυτόν που πούλαγε τα κιάλια τώρα έκαναν πλούσιο τον θεατρικό επιχειρηματία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Η Απάντηση του Αστεροσκοπείου του Κέιμπριτζ.
 Ο Μπάρμπικαν χωρίς χρονοτριβή πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά. Η πρώτη του ενέργεια είναι να υποβάλλει στο αστεροσκοπείο του Κέιμπριτζ ορισμένα ερωτήματα αστρονομικής φύσεως. Τα ερωτήματα που υπέβαλε και οι απαντήσεις που πήρε είναι οι εξής:
1.    Ερώτηση: Είναι πράγματι δυνατόν να φτάσει βλήμα από τη Γη στη Σελήνη;
      Απάντηση: Ναι. Αρκεί να έχει αρχική ταχύτητα u=11000 m/s.
2.    Ερώτηση: Ποια ακριβώς είναι η απόσταση Γης-Σελήνης;
      Απάντηση: Η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη σε ελλειπτική τροχιά. Στο περίγειο η απόσταση είναι 218657 μίλια ενώ στο απόγειο 247552 μίλια.
3.    Ερώτηση: Ποια θα είναι η διάρκεια της διαδρομής;
      Απάντηση: 97 ώρες και 13 λεπτά.
4.    Ερώτηση: Ποια είναι η καταλληλότερη στιγμή για την εκτόξευση;
      Απάντηση: Το βλήμα πρέπει να συναντήσει τη Σελήνη όταν αυτή θα βρίσκεται στο περίγειο και στο Ζενίθ. Αυτό θα συμβεί την 4η Δεκεμβρίου του επομένου έτους τα μεσάνυχτα. Άρα η εκτόξευση πρέπει να γίνει τη 1η Δεκεμβρίου στις 10:45.
5.    Ερώτηση: Προς τα πού πρέπει να γίνει η σκόπευση;
      Απάντηση: Προς το Ζενίθ.
6.    Ερώτηση: Από ποιο σημείο είναι καλλίτερα να γίνει η εκτόξευση;
      Απάντηση: Από κάποιο σημείο μεταξύ 28ου Βορείου παραλλήλου και 28ου Νοτίου παραλλήλου.
 Στο τέλος της απαντητικής επιστολής το αστεροσκοπείο του Κέιμπριτζ συγχαίρει από βάθους καρδίας τον Ιμπέυ Μπάρμπικαν για τη πρωτοβουλία του και του εφιστά τη προσοχή στο ότι αν δεν είναι έτοιμοι μέχρι τη 1η Δεκεμβρίου του επομένου έτους η επόμενη ευκαιρία θα δοθεί μετά από 18 έτη και 11 ημέρες. Την απαντητική επιστολή υπογράφει ο διευθυντής του Αστεροσκοπείου Ζ.Μ. Μπέλφαστ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Το Παραμύθι του Φεγγαριού
 Το σύμπαν δεν υπήρχε από πάντα, κάποια στιγμή δημιουργήθηκε. Από τα πρώτα υλικά σωματίδια που δημιουργήθηκαν ήταν τα πρωτόνια τα νετρόνια και τα ηλεκτρόνια. Κάποια στιγμή αυτά συνδυάστηκαν μεταξύ τους και σχημάτισαν το άτομο του πρώτου στοιχείου, του υδρογόνου. Τα άτομα του υδρογόνου άρχισαν να έλκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας νεφελώματα, που σιγά-σιγά πύκνωναν σχηματίζοντας αστέρια. Ομάδες εκατομμυρίων αστεριών δημιούργησαν τους γαλαξίες. Σε κάποια ασήμαντη άκρη του δικού μας γαλαξία υπάρχει ένα ασήμαντο αστέρι που ονομάζεται Ήλιος. Γύρω από τον Ήλιο περιφέρονται οι πλανήτες: Ερμής Αφροδίτη Γη Άρης, Ζευς, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας. Μεταξύ του Άρη και του Δία βρίσκεται η ζώνη των αστεροειδών. Οι πλανήτες έχουν τους δορυφόρους τους. Η Γη έχει ένα μόνο δορυφόρο. Τη Σελήνη.
 Ε, λοιπόν αυτή η Σελήνη είναι ο στόχος του Γκαν-Κλαμπ.
 Οι πρωτόγονοι άνθρωποι έβλεπαν με δέος τη Σελήνη και με τη φαντασία τους σκάρωναν διάφορους μύθους για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Μέχρι που κάποια στιγμή ο μύθος έγινε λόγος.
 Πρώτος ο Θαλής ο Μιλήσιος το 460 π.χ. διατύπωσε τη γνώμη ότι η Σελήνη είναι ετερόφωτη. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος εξήγησε τις φάσεις της. Ο Ίππαρχος παρατήρησε ανωμαλίες στη κίνηση της. Η αρχή είχε γίνει. Ακολούθησαν οι μελέτες χιλιάδων άλλων σοφών ανθρώπων μεταξύ των οποίων ο Αβερρόης, ο Κοπέρνικος, ο Τύχο Μπράχε, ο Γαλιλαίος. Αποτέλεσμα όλων αυτών των μελετών που η διάρκεια τους ξεπερνάει τα 2000 χρόνια είναι να ξέρουμε σήμερα σχεδόν τα πάντα για τη Σελήνη. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να την επισκεφτούμε και να ολοκληρώσουμε τη περιπέτεια που ξεκίνησε ο Θαλής πριν 2200 χρόνια. Το καθήκον αυτό αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το Γκαν-Κλαμπ κάτω από την εμπνευσμένη ηγεσία του Ιμπέυ Μπάρμπικαν. 
  
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Τι Δεν Μπορούσαν να Αγνοούν και τι Δεν Έπρεπε πλέον να Αγνοούν στις Η.Π.Α.
 Η πρόταση του Μπάρμπικαν ξανάφερε στη μόδα τη ξεχασμένη αστρονομία. Ξαφνικά όλοι γίνανε αστρονόμοι. Ολόκληρη η Αμερική καταλήφθηκε από Σεληνομανία. Οι εφημερίδες και τα επιστημονικά περιοδικά πάσχιζαν να εξηγήσουν στους απλοϊκούς Αμερικανούς περί τίνος επρόκειτο. Έτσι και ο τελευταίος Αμερικανός πληροφορήθηκε κατάπληκτος ότι η Σελήνη δεν περιφέρεται μόνο γύρω από τη Γη, αλλά και γύρω από τον εαυτό της, και μάλιστα οι δύο αυτές κινήσεις έχουν την ίδια περίοδο T=27,5 ημέρες, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πάντοτε την ίδια όψη της Σελήνης. Η Σελήνη, λέει, έχει και αυτή μέρα και νύχτα όπως και η Γη μόνο που σε έναν ολόκληρο χρόνο έχει μία μόνο ημέρα και μία μόνο νύχτα που η κάθε μία διαρκεί 354 ώρες. Η κίνηση της Σελήνης γύρω από τη Γη δεν είναι ακριβώς κυκλική αλλά ελλειψοειδής. Πως γίνεται η πανσέληνος, η έκλειψη του Ηλίου ή της Σελήνης ή οι φάσεις της.
 Υπήρχαν όμως και κάποιοι που αμφισβητούσαν τα πάντα. Αυτοί που γοητεύονται περισσότερο από της προκαταλήψεις και τις φαντασιώσεις παρά από την επιστημονική γνώση. Αυτοί διέδιδαν ότι υπάρχει κίνδυνος να πέσει η Σελήνη πάνω στη Γη, ότι σε κάθε Γήινο άνθρωπο αντιστοιχεί ένας Σεληνάνθρωπος, ότι όταν έχουμε νέα Σελήνη γεννιούνται αγόρια ενώ τα κορίτσια γεννιούνται στο τελευταίο τέταρτο, και ένα σωρό άλλες ανοησίες.
 Αυτό όμως που έχει πραγματική σημασία είναι ότι το μεγάλο ταξίδι προς τη Σελήνη είχε αρχίσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ο Ύμνος της Οβίδας
 Αφού το αστεροσκοπείο του Κέιμπριτζ απάντησε στα αστρονομικά ερωτήματα ήρθε η ώρα να αντιμετωπιστούν τα τεχνικά προβλήματα. Για το σκοπό αυτό συγκροτήθηκε εκτελεστική με πρόεδρο τον Ιμπέυ Μπάρμμπικαν, μέλη το στρατηγό Μόργκαν και το συνταγματάρχη Έλφιστον και γραμματέα το Τ. Μαίστον το γνωστό μας Μαίστον, που το κανόνι του είχε σκάσει στη πρώτη του δοκιμή και που αντί για δεξί χέρι είχε ένα γάντζο πάνω στον οποίο βίδωνε μία πένα όταν ήθελε να γράψει κάτι. Μετά από ατελείωτες ώρες συνεδριάσεων και υπολογισμών η επιτροπή αποφάσισε τα παρακάτω:
1)    Πρώτα πρέπει να μελετηθεί το βλήμα και μετά το κανόνι.
2)    Το βλήμα θα είναι κούφιο από μέσα και θα κατασκευαστεί από Αργίλιο.
3)    Η διάμετρος του βλήματος θα είναι 2,92 μέτρα το πάχος των τοιχωμάτων 66 εκατοστά και το βάρος του θα είναι 3.750 Kg.
4)    Το κόστος της κατασκευής θα έφτανε στα 3.250 δολάρια, ποσό πολύ μεγάλο βέβαια αλλά όχι απαγορευτικό,
5)    Το σχήμα της οβίδας θα είναι σφαιρικό και στο εσωτερικό της θα τοποθετηθούν μηνύματα, και δείγματα από τα προϊόντα της Γης για τους Σεληνάνθρωπους

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Η Ιστορία του Κανονιού
 Το θέμα της επόμενης συνεδρίασης είναι το πώς θα κατασκευαστεί ένα κανόνι που να μπορεί να δίνει αρχική ταχύτητα 12.000 m/s σε μία οβίδα διαμέτρου 2,92 m και βάρους 3.750 kg. Αποφασίστηκαν τα παρακάτω:
1.    Το μήκος της κάνης του κανονιού πρέπει να είναι 300 μέτρα και το πάχος των τοιχωμάτων του 2 μέτρα.
2.    Το κανόνι θα χυθεί απευθείας στη Γη γιατί θα ήταν αδύνατον να μετακινηθεί.
3.    Το σχήμα του δεν θα είναι σχήμα κανονικού κανονιού αλλά κάτι μεταξύ κανονιού, οβιδοβόλου, και όλμου.
4.    Στο εσωτερικό της κάνης δεν θα υπάρχουν ραβδώσεις.
5.    Υλικό κατασκευής θα είναι ο χυτοσίδηρος, θα έχει βάρος 68.040 τόνους και θα κοστίσει το ιλιγγιώδες ποσό των 2.510.701 δολαρίων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Το Μπαρούτι
 Λέγεται ότι το μπαρούτι εφευρέθηκε από τον γερμανό καλόγερο Σβαρτς τον 14ο αι. Δεν φαίνεται, όμως, να είναι αλήθεια. Μάλλον είναι η εξέλιξη του «υγρού πυρός» που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο Βυζάντιο. Είναι μία σύνθεση θείου και νίτρου που απλώς από εύφλεκτη μετατράπηκε σε εκρηκτική. Ένα λίτρο μπαρούτι όταν πάρει φωτιά παράγονται αέρια θερμοκρασίας 2400 βαθμών Κελσίου που καταλαμβάνουν όγκο 4000 λίτρα.
 Τον λόγο, τώρα, παίρνει ο ταγματάρχης Έλφιστον που, εκτός από ταγματάρχης, είναι και διακεκριμένος χημικός. Προτείνει να χρησιμοποιηθεί μπαρούτι σπυρωτό αντί για μπαρούτι σε σκόνη. Η ποσότητα του μπαρουτιού μετά από πολλούς υπολογισμούς και διαφωνίες ορίστηκε να είναι 1.600.000 λίβρες. Αλλά αυτή η ποσότητα ήταν αδύνατο να χωρέσει μέσα σε μία κάνη μήκους 300 μέτρων. Οι υπολογισμοί έδειξαν ότι για να χωρέσει το μπαρούτι θα έπρεπε η κάνη να έχει μήκος 900 μέτρα περίπου, πράγμα αδύνατο.
 Τότε ο Μπάρμπικαν προτείνει αντί για κανονικό μπαρούτι να χρησιμοποιηθεί ένα άλλο προϊών νέας τεχνολογίας που μόλις είχε εμφανιστεί και που άλλοι το έλεγαν ξυλοϊδίνη, άλλοι νιτροβάμβακα κι άλλοι βαμβακοπυρίτιδα. Αυτό φτιάχνεται με εμβάπτιση βαμβακιού σε νιτρικό οξύ. Βέβαια, η βαμβακοπυρίτιδα ήταν πολύ ακριβότερη από το συνηθισμένο μπαρούτι. Εάν, όμως, λάβει κανείς υπόψη του ότι εάν αναμιχθεί και με 20 % νιτρικό κάλιο η εκρηκτική της ισχύς πολλαπλασιάζεται, το κόστος δεν είχε μεγάλη σημασία.
 Έτσι, αποφασίστηκε αντί για 1.600.000 λίβρες μπαρουτιού σε κόκκους να χρησιμοποιηθούν 400.000 λίβρες βαμβακοπυρίτιδα που θα μπορούσε να χωρέσει στην κάνη και θα έκανε την ίδια δουλειά. Απλώς θα κόστιζε περισσότερο. Δεν βαριέσαι….. Ψιλοπράγματα.
 Έτσι λύθηκε και το πρόβλημα του εκρηκτικού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Ένας Εχθρός μέσα σε 25.000.000 Φίλους
 Το επόμενο βήμα ήταν να επιλεχθεί το σημείο στο οποίο θα αρχίσουν οι εκσκαφές για την τοποθέτηση του κανονιού. Και εδώ ακριβώς έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Εμφανίζεται ο πλοίαρχος Νίκολ από τη Φιλαδέλφεια. Γνήσιος γιάνκης και αυτός όπως ακριβώς και ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν. Ο άνθρωπος αυτός αισθάνθηκε ότι όσο ισχυρότερα κανόνια έφτιαχνε ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν τόσο περισσότερο κινδύνευαν τα θωρηκτά του πλοία. Μέχρι τότε υπήρχε κάποια ισορροπία. Όταν φτιάχνονταν ένα ισχυρότερο κανόνι αμέσως μετά φτιάχνονταν ένας ισχυρότερος θώρακας για τα θωρηκτά πλοία. Τα θρυλικά θωρηκτά του αμερικανικού ναυτικού, «Μέρριμακ», «Μόνιτορ» και «Παμ – Τενεσί» θα κινδύνευαν τώρα από το κανόνι που σκόπευε να φτιάξει ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν. Ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν και ο πλοίαρχος Νίκολ στην πραγματικότητα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, μόνο που ο ένας ήθελε να φτιάχνει όλο και ισχυρότερα κανόνια και ο άλλος όλο και ισχυρότερους θώρακες για τα θωρηκτά του. Αυτός ο ανταγωνισμός στα χρόνια του Ομοσπονδιακού Εμφυλίου Πολέμου είχε φτάσει στα όρια της εχθρότητας. Τώρα, όμως, ο πλοίαρχος Νίκολ αισθάνθηκε ότι η υπόστασή του και μαζί με αυτήν η υπόσταση του Ναυτικού απειλείται ολοκληρωτικά από τα σχέδια του Ιμπέυ Μπάρμπικαν.
 Αρχίζει, λοιπόν, να αρθρογραφεί στις εφημερίδες συστηματικά εναντίον των σχεδίων του Ιμπέυ Μπάρμπικαν. Τα πρώτα δημοσιεύματα αμφισβητούσαν την ορθότητα των υπολογισμών και υποστήριζαν ότι εκ των πραγμάτων είναι αδύνατη η αποστολή βλήματος στη Σελήνη. Συνέχισε λέγοντας ότι εάν πραγματικά η κάνη του κανονιού θα είναι 300 μέτρα και εάν χρησιμοποιηθούν 400.000 λίβρες βαμβακοπυρίτιδας, το βλήμα από αλουμίνιο θα έλιωνε μέσα στην κάνη. Όταν έγινε κατανοητό ότι όλα αυτά δεν μπόρεσαν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη, συνέχισε δημοσιεύοντας άρθρα που ανέλυαν τους κινδύνους του εγχειρήματος. Εάν π.χ. το βλήμα – για κάποιο λόγο – δεν κατάφερνε να ξεφύγει από την έλξη της Γης, θα επέστρεφε, θα έπεφτε στο έδαφος και θα προκαλούσε ανυπολόγιστες καταστροφές στις γύρω περιοχές. Ούτε και αυτά τα δημοσιεύματα, όμως, μπόρεσαν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη. Ο πλοίαρχος Νίκολ δεν το έβαλε κάτω και άρχισε να στοιχηματίζει μέσω του τύπου. Στην εφημερίδα Ινκουάϊερ του Ρίτσμοντ δημοσίευσε τη παρακάτω σειρά από προτάσεις στοιχημάτων:
1.    Τα απαραίτητα κεφάλαια για την επιχείρηση του Γκαν-Κλαμπ δεν πρόκειται να συγκε­ντρωθούν. Γι’ αυτό στοιχηματίζω 1.000 δολάρια.
2.    Το χύσιμο ενός κανονιού μήκους 300 μέτρων είναι αδύνατον. Γι’ αυτό στοιχηματίζω 2.000 δολάρια.
3.    Το γέμισμα του κανονιού με βαμβακοπυρίτιδα είναι αδύνατον. Το εκρηκτικό θα αυτο­αναφλεγεί κάτω από τη πίεση του βλήματος. Γι’ αυτό στοιχηματίζω 3.000 δολάρια.
4.    Το κανόνι θα σκάσει με τη πρώτη βολή. Γι’ αυτό στοιχηματίζω 4.000 δολάρια.
5.    Το βλήμα θα φτάσει σε ύψος το πολύ 6 μιλίων και ξαναπέσει στη Γη προκαλώντας φοβερές καταστροφές. Γι’ αυτό στοιχηματίζω 5.000 δολάρια.
 Σε λίγες  μέρες ο Πλοίαρχος Νίκολ έλαβε μία επιστολή με τρεις μόνο λέξεις:
                Αποδέχομαι το στοίχημα.
                Υπογραφή: Ιμπέυ Μπάρμπικαν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Η Φλόριδα και το Τέξας
 Τώρα έπρεπε να επιλεγεί το σημείο εκτόξευσης. Έπρεπε να είναι ένα σημείο που να βρίσκεται οπωσδήποτε νοτιότερα του 28ου παραλλήλου. Εκεί, όμως, είναι το Μεξικό. Ο Μέστον αμέσως προτείνει πόλεμο εναντίον του Μεξικού. Μια προσεκτικότερη, όμως, μελέτη του χάρτη δείχνει ότι και το νότιο άκρο της Φλόριδας και του Τέξας βρίσκονται νοτιότερα του 28ου παραλλήλου. Ο πόλεμος κατά του Μεξικού αναβάλλεται επ’ αόριστον. Η εκτόξευση θα γίνει ή από τη Φλόριδα ή από το Τέξας. Μόλις έγινα γνωστό αυτό οι δύο πολιτείες ήρθαν στα μαχαίρια διεκδικώντας η κάθε μία για τον εαυτό της το κανόνι. Οι εφημερίδες χωρίστηκαν στα δυο. Ο «Κήρυκας» της Νέας Υόρκης και το «Βήμα» υποστήριζαν Τέξας, ενώ οι «Τάιμς» και η «Αμερικάνικη Επιθεώρηση» υποστήριζαν Φλόριδα. Χιλιάδες σημειώματα, υπομνήματα αλλά και απειλητικές επιστολές έφταναν στο γραφείο του Ιμπέυ Μπάρμπικαν προκειμένου να επηρεάσουν την απόφασή του. Τελικά, προκρίνεται η Φλόριδα επειδή έχει μία μόνο πόλη, την Τάμπα-τάουν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Στην Πόλη και στον Κόσμο
 Ήρθε η σειρά του οικονομικού. Ανοίχτηκε «κατάλογος εισφορών» σε όλο τον κόσμο. Όλα τα αστεροσκοπεία υποστήριζαν τον έρανο εκτός από τα Αγγλικά με επικεφαλής το Γκρίνουιτς. Σε λίγες μέρες άρχισαν να καταφθάνουν από την Ευρώπη τεράστια ποσά. Από τη Ρωσία, Γαλλία, Αυστρία, Σουηδία, Πρωσία, Τουρκία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Κράτος του Βατικανού και Πορτογαλία. Παντού οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν με γενναιοδωρία. Μόνο οι Ελβετοί, οι Ισπανοί και οι Άγγλοι κράτησαν ψυχρή στάση, για δικούς τους λόγους ο καθένας.
Ο τελικός απολογισμός του εράνου ήταν:
     Η.Π.Α.:          4.000.000 δολάρια      
     Εξωτερικό:    1.446.675 δολάρια      
     Σύνολο:         5.446.675 δολάρια  
 Στις 20 Οκτωβρίου υπογράφεται συμβόλαιο μεταξύ του Γκαν- κλαμπ και του εργοστασίου Γκολντσπρινγκ της Νέας Υόρκης για την κατασκευή του κανονιού. Η παράδοση έπρεπε να γίνει το αργότερο στις 15 Οκτωβρίου του επομένου έτους. Το συμβόλαιο υπογράφτηκε από τον Ιμπέυ Μπάρμπικαν εκ μέρους του Γκαν- κλαμπ και από τον μηχανικό Μάρτσισον εκ μέρους του εργοστασίου Γκόλντ­σπρινγκ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: Ο Πέτρινος Λόφος
 Μόλις έγινε γνωστό ότι η εκτόξευση θα γίνονταν από τη Φλώριδα, μέσα σε λίγες μέρες πουλήθηκαν αμέτρητα βιβλία που έγραφαν γι’ αυτή. Ο Μπάρμπικαν χωρίς να χάνει καιρό, έδωσε χρήματα στο αστεροσκοπείο του Κεϊμπριτζ για τη κατασκευή ενός τηλεσκοπίου, και ήρθε σε συμφωνία με την εταιρεία Μπρήντγουϊλ και Σία για τη κατασκευή του αλουμινένιου βλήματος.
 Αμέσως μετά, με το Μαίστον τον ΄Ελφιστον και το μηχανικό Μάρτσισον ξεκίνησε για τη Φλώριδα. Από τη Φλώριδα μέχρι τη Νέα Ορλεάνη έκαναν 24 ώρες. Στη Νέα Ορλεάνη επιβιβάστηκαν στην ακταιωρό «Ταμπίκο», και μετά από ταξίδι 2 ημερών έφτασαν στις ακτές της Φλώριδας στις 22 Οκτωβρίου στις 7 το βράδυ. Οι κάτοικοι της Τάμπα Τάουν τους υποδέχτηκαν με ουρανόμηκες ζητωκραυγές. Την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 23 Οκτωβρίου ξεκίνησαν με άλογα για να εξερευνήσουν τη γύρω περιοχή. Επειδή στη περιοχή κυκλοφορούσαν άγριοί πολεμιστές της φυλής Σεμινόλ, τους συνόδευσε μία ομάδα ενόπλων ντόπιων καβαλάρηδων. Ο σκοπός ήταν να εντοπιστεί με ακρίβεια το κατάλληλο σημείο για την εκτόξευση. Το σωστό σημείο έπρεπε να βρίσκεται νοτιότερα του 28ου παραλλήλου, αλλά και να βρίσκεται σε ύψωμα ώστε να είναι εύκολη η απομάκρυνση των νερών κατά τη διάρκεια των εκσκαφών. Καλπάζοντας με τα άλογα μέσα από έρημες περιοχές, μέσα από ποτάμια γεμάτα κροκοδείλους, αφού παρά λίγο γλίτωσαν τη μάχη με τους άγριους Σεμινόλ, γύρω στο μεσημέρι, ο Μπάρμπικαν αισθάνθηκα ότι βρίσκονται στο ιδανικό σημείο. Ξεπέζεψε και με τα τοπογραφικά του όργανα έκανε τις μετρήσεις: Το Γεωγραφικό Πλάτος βρέθηκε 27 μοίρες και 7 λεπτά δηλαδή λίγο νοτιότερα από τον 28ο παράλληλο και το ύψος 300 περίπου μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
   -Πως το λένε αυτό το μέρος; Ρώτησε ένα ντόπιο ένοπλο συνοδό.
   -Στόουν Χιλλ. Απάντησε εκείνος.
 Η απόφαση είχε ληφθεί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14: Με την Τσάπα και το Μυστρί
 Το ίδιο βράδυ γύρισαν κατάκοποι στην Τάμπα Τάουν. Την επόμενη μέρα το πρωί ο Μάρτσιστον επιβιβάστηκε στο «Ταμπίκο» και γύρισε στη Νέα Ορλεάνη για να προσλάβει προσωπικό και να φέρει υλικά. Έχοντας άφθονα χρήματα στη διάθεσή του ο Μάρτσιστον διάλεξε τους καλύτερους εργάτες και τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων ανεξάρτητα από το εάν ήταν λευκοί ή μαύροι. Πολλοί από αυτούς θα έφερναν μαζί και τις οικογένειές τους. Στις 31 Οκτωβρίου στις 10 το πρωί, το «Ταμπίκο» έφτασε στην Τάμπα Τάουν φορτωμένο με όλους αυτούς τους ανθρώπους και χιλιάδες τόνους υλικών. Την επόμενη μέρα ρίχτηκαν με τα μούτρα στη δουλειά ξεφορτώνοντας από το καράβι υλικά, μηχανήματα, τρόφιμα αλλά και λυόμενα σπιτάκια από λαμαρίνα για το προσωπικό. Ταυτόχρονα άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής μήκους 15 χιλιομέτρων από την Τάμπα Τάουν στο Στόουν Χιλ.
 Στην 1 Νοεμβρίου το πρωί ο Μπάρμπικαν επικεφαλής μιας ομάδας εργατών έφυγε για το Στόουν Χιλ κουβαλώντας μαζί του τα απαραίτητα υλικά. Την επόμενη κιόλας μέρα μια ολόκληρη πόλη από λυόμενα σπιτάκια είχε χτιστεί γύρω από το λόφο.
 Στις 4 Νοεμβρίου άρχισαν οι εκσκαφές. Την ίδια μέρα ο Ιμπέυ Μπάρμικαν κάλεσε σε συνεδρίαση όλους τους διευθυντές των εργοταξίων. Όταν μαζεύτηκαν όλοι και κάθισαν στις θέσεις τους άρχισε να τους λέει:
 «Κύριοι, ο σκοπός είναι να κατασκευαστεί ένα κανόνι που θα χυθεί απευθείας στο έδαφος. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς πρέπει να σκάψουμε ένα λάκκο με διάμετρο 20 μέτρα και βάθος 300 μέτρα, το πολύ μέσα σε 8 μήνες, δηλαδή για την ακρίβεια, σε 255 ημέρες. Βασίζομαι στο θάρρος σας και στην ικανότητά σας».
 Την επόμενη μέρα στις 8 το πρωί άρχισε το σκάψιμο. Το έργο ήταν πολύ μεγάλο αλλά δεν φαινόταν και πολύ δύσκολο. Υπήρχε, άλλωστε, το προηγούμενο του πηγαδιού του «Αγίου Ιωσήφ» βάθους 70 μέτρων που είχε σκάψει ο Σουλτάνος Σαλαντίν στο Κάιρο, όπως επίσης και το πηγάδι βάθους 200 μέτρων που είχε σκάψει ο ηγεμόνας της Βάδης Ιωάννης στη Γερμανία.
 Μετά από πολλές περιπέτειες και δυσκολίες το σκάψιμο του πηγαδιού και το εσωτερικό του χτίσιμο τελείωσαν στις 10 Ιουνίου, δηλαδή 20 μέρες πριν από το χρονοδιάγραμμα. Πολλοί εργάτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των εργασιών, αλλά αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την ανθρωπότητα παρά για τους ανθρώπους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15: Η Γιορτή για τη Χύτευση
 Όσο σκάβονταν το πηγάδι, γύρω από το στόμιό του χτίστηκαν 1200 φούρνοι για χυτοσίδηρο. Μία ποσότητα 136 λιβρών χυτοσιδήρου έπρεπε να μεταφερθεί από το εργοστάσιο Γκόλντσπρινγκ της Νέας Υόρκης στην Τάμπα Τάουν. Εάν η μεταφορά γινόταν σιδηροδρομικώς το κόστος θα διπλασιάζονταν, γι’ αυτό αποφασίστηκε η μεταφορά δια θαλάσσης. Για τη μεταφορά χρησιμοποιήθηκαν 68 καράβια των 1000 τόνων που ξεκίνησαν από τη Νέα Υόρκη στις 3 Μαΐου και έφτασαν στην Τάμπα Τάουν στις 10 Μαΐου. Ο χυτοσίδηρος αμέσως μεταφορτώθηκε στο σιδηρόδρομο για να φτάσει τελικά στο Στόουν Χιλ. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του χυτοσιδήρου είχε αρχίσει ταυτόχρονα και το χτίσιμο του εσωτερικού καλουπιού στο πηγάδι. Όλα ήταν έτοιμα στις 8 Ιουνίου και την επόμενη μέρα θα άρχιζε η χύτευση. Η στιγμή ήταν κατάλληλη για μια γιορτή σε κλειστό κύκλο. Προσκλήθηκαν ο Μπίλσμπι με τα ξύλινα χέρια, ο Τομ Χάντερ με τα ξύλινα πόδια, ο συνταγματάρχης Μπλόσμπερι, ο ταγματάρχης Έλφιστον και ο στρατηγός Μόργκαν. Ο Μέστον ανέλαβε την ξενάγησή τους. Η χύτευση θα άρχιζε στις 12 ακριβώς το μεσημέρι. Ακριβώς στις 12, μία κανονιά έδωσε το σύνθημα. Μονομιάς 1200 αυλάκια υγρού μετάλλου άνοιξαν και ο χυτοσίδηρος άρχισε να ρέει μέσα στο καλούπι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16: Η Κολουμπιάδα
 Όταν η χύτευση της Κολουμπιάδας τελείωσε, κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα αν είχε πετύχει ή όχι. Έπρεπε να περιμένουν να κρυώσει το λιωμένο μέταλλο, να πέσει η θερμοκρασία σε φυσιολογικά επίπεδα για να μπορέσουν να πλησιάσουν. Επί πολλές ημέρες πυκνοί καπνοί ανέβαιναν από το στόμιο του κανονιού. Πέρασε μία εβδομάδα. Πέρασε και η δεύτερη. Πέρασε και η Τρίτη, οι καπνοί συνέχιζαν να ανεβαίνουν και ήταν αδύνατο να πλησιάσει κανείς. Η καθυστέρηση αυτή ήταν απρόβλεπτη και είχε αρχίσει να δημιουργεί ανησυχίες. Κάθε μέρα δοκίμαζαν να πλησιάσουν και, όταν έβλεπαν ότι κινδύνευαν να καούν, έκαναν πίσω. Μόλις στις 15 Αυγούστου άρχισαν να λιγοστεύουν οι καπνοί και επιτέλους στις 22 Αυγούστου μπόρεσαν να πλησιάσουν. Την ίδια στιγμή άρχισαν να ξεκαλουπώνουν μετά μανίας χωρίς να υπολογίζουν ωράρια, κούραση, ταλαιπωρία. Έτσι, το ξεκαλούπωμα τελείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου, δεκαπέντε μέρες πριν από το χρονοδιάγραμμα.
 Στις 6 Οκτωβρίου, ο πλοίαρχος Νίκολ κατέβαλε 2.000 δολάρια για το πρώτο στοίχημα που είχε χάσει, ότι δηλαδή η χύτευση του κανονιού θα ήταν αδύνατη.
 Στις 23 Σεπτεμβρίου επετράπη στο κοινό να επισκεφτεί το κανόνι. Αμέτρητα πλήθη Αμερικανών από κάθε γωνιά των ΗΠΑ έτρεξαν προς την Τάμπα Τάουν της Φλόριδας.
 Στο μεταξύ η Τάμπα Τάουν είχε μεγαλώσει πολύ. Ο πληθυσμός της είχε φτάσει στις 150.000. Ανοίχτηκαν καινούργιοι δρόμοι, χτίστηκαν χιλιάδες σπίτια, εκκλησίες, σχολεία, καταστήματα. Η έκταση της πόλης δεκαπλασιάστηκε.
 Όλος αυτός ο καινούργιος πληθυσμός της Τάμπα Τάουν ρίχτηκε μετά μανίας στις μπίζνες, όπως κάθε γνήσιος Αμερικάνος, αλλά ποτέ δεν ξέχασε ότι χρωστούσε όλη αυτή την ανάπτυξη στο Γκαν Κλαμπ και τον Ιμπέυ Μπάρμπικαν.
 Με το ρυθμό που αύξανε ο πληθυσμός της πόλης εύκολα μπορούσε να προβλέψει κανείς ότι την ημέρα της εκτόξευσης θα μαζεύονταν στη Φλόριδα πάνω από 1.000.000 άνθρωποι.
 Το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού για το κανόνι έδωσε στον Ιμπέυ Μπάρμπικαν την ιδέα να επιτρέψει στο πλήθος να επισκεφτεί τον χώρο. Αυτό, όμως, δεν θα ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει την περιέργεια των Αμερικάνων. Ο πολυμήχανος Ιμπέυ Μπάρμπικαν, τότε, σκέφτηκε να συνδυάσει το «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Μικρά βαγονάκια κρεμασμένα από ένα γερανό θα κατέβαζαν τους επισκέπτες στο εσωτερικό του κανονιού, σε βάθος 300 μέτρων, με εισιτήριο 5 δολάρια. Παρ’ όλο που το εισιτήριο ήταν πολύ ακριβό, η προσέλευση των επισκεπτών ήταν αθρόα. Μέχρι την ημέρα της εκτόξευσης κόπηκαν 100.000 εισιτήρια και εισπράχτηκαν 500.000 δολάρια.
 Οι επισκέψεις άρχισαν στις 25 Σεπτεμβρίου. Οι πρώτοι, βέβαια, που κατέβηκαν ήταν τα μέλη του Γκαν Κλαμπ. Στον πάτο του κανονιού, σε βάθος 300 μέτρα, οργανώθηκε τρικούβερτο γλέντι. Ήπιαν στην υγεία της Γης, στην υγεία του Γκαν Κλαμπ, στην υγεία της Σελήνης, στην υγεία των ΗΠΑ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17: Ένα Τηλεγράφημα
 Έμεναν δύο ακόμη μήνες μέχρι να έρθει η ημερομηνία της εκτόξευσης. Το μόνο που δεν ήταν έτοιμο ήταν το βλήμα, αλλά η κατασκευή του δεν ήταν και δύσκολη. Όλοι τώρα έπρεπε να περιμένουν να περάσουν αυτοί οι δύο μήνες. Η ανυπομονησία έκανε τις μέρες να περνούν πολύ αργά. Ένας εκνευρισμός κυρίευσε τους πάντες. Και, ξαφνικά, συνέβη το αναπάντεχο:
Στις 30 Σεπτεμβρίου στις 3 και 47΄ το απόγευμα ο Μπάρμπικαν έλαβε ένα τηλεγράφημα. Άνοιξε το φάκελο, διάβασε το τηλεγράφημα και χλόμιασε. Όλο κι όλο ήταν 20 λέξεις:
      ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ)               30 Σεπτεμβρίου, ώρα 4.00 μ.μ.
                 Προς:       κον Ιμπέυ Μπάρμπικαν       
                               Τάμπα Τάουν – Φλόριδα (ΗΠΑ)
      Αντικαταστήσατε σφαιρική οβίδα με βλήμα κυλινδροκωνικό.
     Θα ταξιδεύσω εγκατεστημένος στο εσωτερικό της.
      Καταφθάνω με ατμόπλοιο «ΑΤΛΑΝΤΑ».
                           
                                    Μισέλ Αρντάν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18: Ο Επιβάτης του Ατμόπλοιου «ΑΤΛΑΝΤΑ»
 Η πρώτη σκέψη του Ιμπέυ Μπάρμπικαν ήταν να εξαφανίσει το τηλεγράφημα από το φόβο μήπως γελοιοποιηθεί το έργο του. Μετά, όμως, σκέφτηκε ότι θα το είχαν διαβάσει όλοι οι τηλεγραφικοί υπάλληλοι της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών οπότε ήταν αδύνατο να μείνει μυστικό. Σκεφτόταν ότι μάλλον πρόκειται για φάρσα. Ότι ήταν αδύνατο να βρεθεί άνθρωπος να διανοηθεί τέτοια τρέλα. Μέχρι να τα σκεφτεί όλα αυτά, όλες οι Ηνωμένες Πολιτείες ήξεραν τα νέα. Μη ξέροντας τι άλλο μπορούσε να κάνει συγκέντρωσε τους συνεργάτες του και τους είπε για το τηλεγράφημα. Άλλοι γέλασαν λέγοντας ότι πρόκειται για ανοησίες, άλλοι θύμωσαν για το θεώρησαν φάρσα κι άλλοι άρχισαν να ειρωνεύονται τους Γάλλους. Μόνο ο Μέστον έδειξε θαυμασμό.
  -Μπράβο, υπέροχη ιδέα, φώναξε.
 Όλοι τον στραβοκοίταξαν και η συζήτηση σταμάτησε εκεί.
 Μετά την πρώτη ταραχή ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν άρχισε να ξανασκέφτεται λογικά. Έστειλε, λοιπόν, ένα τηλεγράφημα στον Πρόεδρο των Ναυτιλιακών Πρακτόρων του Λίβερπουλ ρωτώντας αν, πράγματι, υπήρχε πλοίο με το όνομα «Ατλάντα», αν κατευθυνόταν προς την Τάμπα Τάουν κι αν υπήρχε επιβάτης με το όνομα Μισέλ Αρντάν.
 Η απάντηση έλεγε ότι πράγματι υπάρχει αυτό το ατμόπλοιο και ότι έφυγε από το Λίβερπουλ με προορισμό την Τάμπα Τάουν στις 2 Οκτωβρίου. Στον κατάλογο των επιβατών υπήρχε το όνομα Μισέλ Αρντάν.
 Ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν έμεινε για λίγο σκεφτικός. Αμέσως μετά, έστειλε τηλεγράφημα στο εργοστάσιο Μπριντγουίλ παρακαλώντας να αναβάλουν τη χύτευση του βλήματος μέχρι νεωτέρας εντολής.
 Τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν.
 Για πρώτη φορά ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν κυριεύτηκε από αμφιβολίες: γιατί, δηλαδή, αυτό που πήγε να κάνει αυτός ήταν λογικό κι αυτό που πήγε να κάνει ο Γάλλος Μισέλ Αρντάν ήταν παράλογο;
 Όταν έγινε γνωστό ότι ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν ανέβαλε την κατασκευή του βλήματος, μια ταραχή κυρίευσε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, αλλά δεν μπορούσαν να μαντεύσουν τι ακριβώς. Στο μεταξύ οι εφημερίδες για ανεξήγητους λόγους άρχισαν να γράφουν ύμνους γι’ αυτόν τον «ήρωα», τον «μεγάλο Κύριο Μισέλ Αρντάν» που ερχόταν από τον «παλαιό κόσμο» για να ενώσει το όραμά του με το όραμα του «νέου κόσμου». Έτσι σιγά – σιγά δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη ένα κύμα ενθουσιασμού για την άφιξη του Γάλλου «ήρωα, Κυρίου Μισέλ Αρντάν».
  Ολόκληρη η Τάμπα Τάουν ζούσε πια μόνο για να περιμένει την άφιξη του ατμόπλοιου «Ατλάντα». Να δουν, επιτέλους, μπροστά στα μάτια τους αυτόν τον μυστηριώδη Γάλλο Κύριο Μισέλ Αρντάν.
Το ατμόπλοιο έφτασε στις 30 Οκτωβρίου στις 6 το απόγευμα.
 Μόλις αγκυροβόλησε, ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν βρέθηκε στο κατάστρωμα πηδώντας δέκα – δέκα τα σκαλιά και αμέσως φώναξε:
  -Ποιος είναι ο Μισέλ Αρντάν;
  -Εγώ, ακούστηκε μια φωνή.
 Ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν είδε, επιτέλους, μπροστά του τον μυστηριώδη Γάλλο.
 Ήταν περίπου 40 χρονών, ψηλός, λίγο καμπούρης. Τα μαλλιά του σαν χαίτη αλόγου, το πρόσωπό του στρογγυλό, το βλέμμα του μυωπικό και τα μουστάκια του ίδια μουστάκια γάτου. Όλη του η φυσιογνωμία ήταν γατίσια. Το σώμα του φαίνονταν καλογυμνασμένο, τα ρούχα του πολύ απλά αλλά υπερβολικά φαρδιά, η γραβάτα του λυμένη και τα μανίκια του ξεκούμπωτα.
 Ο Μισέλ Αρντάν ήταν, πράγματι, μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Είχε την τάση να υπερβάλει συνεχώς, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Έβλεπε τα πάντα σαν να τα έβλεπε για πρώτη φορά κι έτσι στο μυαλό του γεννιόντουσαν πρωτότυπες ιδέες. Ήταν καλλιτεχνική φύση, πνευματώδης αλλά και μαχητής. Μία από τις μανίες του ήταν να διακηρύσσει την «υπέροχη αμάθειά του», όπως έλεγε κι ο Σέξπηρ. Ένας ριψοκίνδυνος άνθρωπος χωρίς να είναι τυχοδιώκτης. Το έμβλημα του ήταν : «Παρόλα αυτά».
 Ήταν φιλικός με όλους, ιπποτικός, ήταν ικανός να πουληθεί ο ίδιος για να ελευθερώσει έναν σκλάβο.
 Στη Γαλλία και στην Ευρώπη τον ήξερε όλος ο κόσμος και όλοι τον αγαπούσαν. Όλοι ενδιαφέρονταν για τις περίεργες ιδέες του και τις παράτολμες επιχειρήσεις του.
 Ο Μισέλ Αρνταν κι ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν δεν έμοιαζαν καθόλου. Παρόλο που και οι δύο ήταν τολμηροί, ριψοκίνδυνοι και ατρόμητοι, ήταν δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.
  -Είστε ο Πρόεδρος του Γκαν- Κλαμπ, ρώτησε ο Μισέλ Αρντάν.
  -Ναι, απάντησε ο Ιμπέυ Μπάρμπικαν, αλλά πείτε μου, σας παρακαλώ, είστε αποφασισμένος να μπείτε στην οβίδα;
  -Απολύτως!
  -Δηλαδή, δεν θα σας εμποδίσει τίποτα;
  -Τίποτα απολύτως!
  -Μα έχετε σκεφτεί τι πάτε να κάνετε;
  -Βεβαίως. Μου δίνεται η ευκαιρία να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι και δεν έχω σκοπό να τη χάσω.
  -Μα καλά, έχετε κάποιο σχέδιο για το πώς μπορεί να γίνει αυτό;
  -Ε, μα και βέβαια! Αλλά, καλύτερα, να διηγηθώ ολόκληρη την ιστορία μου σε όλους τους Αμερικανούς μια και καλή. Καλέστε, λοιπόν, σας παρακαλώ, αύριο ολόκληρη την Τάμπα Τάουν, ολόκληρη της Φλόριδα, όλες τις ΗΠΑ, αν είναι δυνατόν. Θέλω να μιλήσω σε όλους τους Αμερικανούς και να απαντήσω σε όποια ερώτηση μου κάνουν.
  -Σύμφωνοι, είπε ο Μπάρμπικαν.
 Ο Μέστον, που παρακολουθούσε τη συζήτηση, ήταν ενθουσιασμένος:
  -Εμ’ αυτός είναι άντρας! Αυτός είναι ήρωας! Εμείς είμαστε κότες μπροστά σ’ αυτόν τον Ευρωπαίο!
 Μια συνεργασία φαίνεται να μπαίνει στα σκαριά μεταξύ του Γάλλου Μισέλ Αρντάν και του Αμερικανού Ιμπέυ Μπάρμπικαν, αλλά, αμέσως, και μια αντιζηλία για το ποιος, τελικά, θα είναι ο πιο δημοφιλής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19: Η Συγκέντρωση
 Μαζεύτηκαν 300.000 άνθρωποι για να ακούσουν την ομιλία του Γάλλου Μισέλ Αρντάν. Από αυτούς το 1/3 μπορούσε να ακούει και να βλέπει καλά. Το δεύτερο 1/3 μπορούσε να μισο-ακούει και να μισο-βλέπει και το τελευταίο 1/3 δεν μπορούσε ούτε να δει ούτε να ακούσει τίποτα. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε κανέναν Αμερικάνο να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει όταν καταλάβαινε ότι έτσι έπρεπε. Στις 3 το μεσημέρι ο Μισέλ Αρντάν ανέβηκε σε μια εξέδρα και άρχισε να μιλάει. Κατ’ αρχήν δήλωσε όπως το συνήθιζε ότι είναι τελείως αμαθής, γι’ αυτό, άλλωστε, του φάνηκε πολύ εύκολο και απλό να κάνει ένα ταξίδι στη Σελήνη, που έτσι κι αλλιώς κάποτε θα γινόταν. Γιατί, λοιπόν, να μη γίνει τώρα; Μετά μίλησε για τις ταχύτητες των πλανητών, τις αποστάσεις μεταξύ τους και εντυπωσίασε τους πάντες λέγοντας ότι η απόσταση Γης – Σελήνης είναι απλώς 9πλάσια από την περίμετρο της Γης.
 Κάποια στιγμή ο Μπάρμπικαν τον ρώτησε αν πίστευε ότι η Σελήνη και οι άλλοι πλανήτες κατοικούνται. Ο Μισέλ Αρντάν απάντησε λέγοντας ότι το σωστό ερώτημα δεν είναι αυτό αλλά το εάν είναι κατοικήσιμη και, συνεχίζοντας, δήλωσε ότι εάν του έθεταν αυτό το ερώτημα, θα απαντούσε ανεπιφύλακτα «ναι» συμφωνώντας έτσι απολύτως και με τη γνώμη του Μπάρμπικαν.
 Κάποιος από το ακροατήριο αμφισβήτησε τη δυνατότητα να υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες γιατί, όπως είχε ακούσει, σε μερικούς από αυτούς κάνει πάρα πολύ κρύο ενώ σε άλλους πάρα πολλή ζέστη.
Η απάντηση που πήρε ήταν αποστομωτική. Ο Μισέλ Αρντάν εξήγησε σε όλους ότι η Γη, στην οποία αποδεδειγμένα υπάρχει ζωή, δεν είναι και ο τέλειος πλανήτης. Για παράδειγμα, έχει το μειονέκτημα να έχει εποχές, εξ αιτία της κλίσης του άξονά της, ενώ στον Δία π.χ. η θερμοκρασία κάθε περιοχής είναι σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Επίσης, η Γη έχει ένα μόνο φεγγάρι ενώ ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός κι ο Ποσειδώνας έχουν πολλά φεγγάρια. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι πλανήτες όχι μόνο κατοικούνται αλλά και ότι οι κάτοικοί τους ζώντας σε καλύτερες συνθήκες από εμάς πρέπει να είναι πλάσματα ανώτερα από μας.
  -Εμπρός! Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να διορθώσουμε την κλίση του άξονα της Γης!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20: Επίθεση και Αντεπίθεση
 Ο Μισέλ Αρντάν είχε συνεπάρει τα πλήθη με τα λόγια του μέχρι τη στιγμή που κάποιος από το ακροατήριο του φώναξε σε αυστηρό τόνο:
  -Υπάρχουν αναμφισβήτητες ενδείξεις, κύριε, ότι στη Σελήνη δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Επομένως, τι θα αναπνέετε εκεί;
 Ο Μισέλ Αρντάν φάνηκε ότι δεν ήταν σε θέση να απαντήσει πειστικά. Η αμηχανία του αυτή προκάλεσε ακαριαία την απογοήτευση του κοινού και ταυτόχρονα την ανησυχία του Μπάρμπικαν ο οποίος κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
 Για πολλή ώρα ο Μισέλ Αρντάν και ο άγνωστος συνομιλητής του διαφωνούσαν με επιχειρήματα για το αν υπάρχει αέρας στη Σελήνη ή όχι. Στο τέλος συμβιβάστηκαν στην άποψη ότι μάλλον υπάρχει αέρας αλλά είναι πολύ λίγος.
 Αφού έλυσαν με αυτό τον τρόπο το ζήτημα της ατμόσφαιρας, άρχισαν να καυγαδίζουν για το αν υπάρχει νερό στη Σελήνη ή όχι. Ο άγνωστος συνομιλητής σφυροκοπούσε τον δύστυχο Μισέλ Αρντάν με έναν καταιγισμό επιχειρημάτων που αποδείκνυαν ότι στη Σελήνη δεν υπάρχει νερό. Όταν ο Μισέλ Αρντάν κατάλαβε ότι χάνει το παιχνίδι, έβαλε σε ενέργεια το μεγάλο κόλπο: κάλεσε το ακροατήριο να ψηφίσει – τελείως δημοκρατικά – αν υπάρχει αέρας, νερό και ζωή στη Σελήνη. Με 300.000 ψήφους υπέρ και 0 ψήφους κατά, αποφασίστηκε ότι στη Σελήνη υπάρχει αέρας, νερό και ζωή.
 Ο άγνωστος συνομιλητής άφρισε από το κακό του. Κάτι πήγε να πει, αλλά το πλήθος κινήθηκε απειλητικά εναντίον του. Οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να τον ακούσουν, ήθελαν να ακούνε μόνο τον Μισέλ Αρντάν.
 Ο άγνωστος, όμως, ήταν πολύ πεισματάρης και, ξεφεύγοντας από το πλήθος, φώναξε:
  -Μα, δυστυχισμένε, το τρομακτικό τράνταγμα της εκκίνησης θα σε κάνει κομμάτια…
  -Αυτό, πράγματι, είναι ένα πρόβλημα, απάντησε ψύχραιμα ο Μισέλ Αρντάν. Έχω, όμως, απόλυτη εμπιστοσύνη στην εφευρετικότητα των Αμερικανών και είμαι σίγουρος ότι θα το λύσουν.
  -Μα δε φοβάστε τις θερμοκρασίες που θα αναπτυχθούν κατά την έκρηξη;
  -Τα τοιχώματα είναι χοντρά.
  -Από τρόφιμα, τι θα κάνετε;
  -Μπορώ να πάρω τρόφιμα και νερό για ένα χρόνο ενώ το ταξίδι θα διαρκέσει τέσσερις μόνο μέρες.
  -Και τι αέρα θα αναπνέετε αυτές τις τέσσερις ημέρες;
  -Θα φτιάχνω μόνος μου με χημικά μέσα.
  -Και πώς θα επιστρέψετε, κύριε;
  -Δεν θα επιστρέψω, κύριε.
   Στο άκουσμα των τελευταίων λόγων το συγκεντρωμένο πλήθος απόμεινε βουβό. Και μέσα στην απόλυτη ησυχία ο άγνωστος συνέχισε:
 -Είναι σίγουρο ότι θα σκοτωθείτε κι ότι ο χαμός σας δεν θα ωφελήσει και σε τίποτα.
 -Συνεχίστε, κύριε, συνεχίστε, απάντησε ο Μισέλ Αρντάν απηυδισμένος.
  -Αλλά, δεν φταίτε εσείς….φταίει αυτός ο αμαθής που οργάνωσε όλη αυτή τη γελοία επιχείρηση
 Ο Μπάρμπικαν κατακόκκινος από θυμό πετάχτηκε με σκοπό το φόνο. Ταυτόχρονα, όμως, πετάχτηκαν και εκατό άντρες σε κατάσταση παραληρηματικού ενθουσιασμού και σήκωσαν όλη την εξέδρα με τον Μπάρμπικαν και τον  Μισέλ Αρντάν μαζί για ένα γύρο του θριάμβου. Έτσι ο Μπάρμπικαν έχασε το στόχο του.
 Όταν τελείωσε αυτό το πανηγύρι ο Μισέλ Αρντάν πήγε για ύπνο στο ξενοδοχείο «Φραγκλίνος», ενώ ο Μπάρμπικαν πλησίασε τον άγνωστο που δεν εννοούσε να απομακρυνθεί:
  -Ποιος είστε;
  -Είμαι ο πλοίαρχος Νίκολ.
  -Με προσβάλατε και θα το πληρώσετε.
  -Ό,τι ώρα θέλετε.
  -Αύριο το πρωί στο δάσος Σκερσνόου. Μην ξεχάσετε να φέρετε το όπλο σας.
  -Και εσείς το δικό σας, κύριε.
 Όταν χώρισαν ο Μπάρμπικαν πήγε σπίτι του, μα, αντί να κάτσει να ξεκουραστεί και να ετοιμαστεί για τη μονομαχία, άρχισε να σκέφτεται πώς θα αποφύγει το τρομακτικό τράνταγμα της έκρηξης, κάτι που δεν είχε προβλέψει. Ήθελε με κάθε τρόπο να λύσει αυτό το πρόβλημα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21: Ένας Γάλλος συμφιλιώνει δύο Εχθρούς
 Πριν ξημερώσει ο Μέστον πήγε και ξύπνησε τον Μισέλ Αρντάν ξέροντας ότι μόνο αυτός μπορούσε να αποτρέψει αυτή την ανόητη μονομαχία. Ο Αρντάν ντύθηκε βιαστικά και μαζί με τον Μέστον άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί μήπως και προλάβουν το κακό. Στις 5.30 το πρωί έφτασαν στο δάσος του Σκερσνόου. Μία ολόκληρη ώρα έτρεχαν ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα και πυκνούς θάμνους χωρίς να βρουν κανέναν. Για μια ακόμα ώρα έτρεχαν πάνω – κάτω φωνάζοντας μια το όνομα του Μπάρμπικαν και μια του Νίκολ. Ξαφνικά, κάτι ακούστηκε κι αμέσως μετά ένας άντρας ξεπρόβαλε μέσα από τα δέντρα.
  -Ποιος είν’ αυτός ο άντρας, ρώτησε ο Αρντάν τον Μέστον.
  -Ο πλοίαρχος Νίκολ, απάντησε εκείνος.
 Ο Μισέλ Αρντάν φαντάζονταν τον πλοίαρχο Νίκολ σαν έναν αγριάνθρωπο έτοιμο για φόνο. Έμεινε, λοιπόν, κατάπληκτος βλέποντας ότι ο πλοίαρχος είχε αφήσει το όπλο του στη γη και προσπαθούσε να ελευθερώσει ένα μικρό πουλί που είχε παγιδευτεί στα δίχτυα μιας σαρκοβόρας αράχνης.
  -Πλοίαρχε Νίκολ, είστε καλός άνθρωπος και αξιαγάπητος.
  -Τι γυρεύετε εδώ, κύριε Αρντάν;
  -Ήρθα να σας σφίξω το χέρι και να σας εμποδίσω να μονομαχήσετε με τον Μπάρμπικαν.
  -Πού είναι αυτός; Δυο ώρες τον ψάχνω..
  -Πλοίαρχε Νίκολ ηρεμήστε!
  -Αδύνατον! Ή αυτός ή εγώ!
  -Ελάτε τώρα, μπορεί να μη συμπαθείτε ο ένας τον άλλο αλλά πρέπει να υπάρχει μεταξύ σας αλληλοεκτίμηση. Μη μονομαχήσετε!
  -Θα μονομαχήσω.
  -Όχι.
 Ο Μέστον πήρε το λόγο.
  -Πλοίαρχε Νίκολ, είμαι το δεξί χέρι του Προέδρου Μπάρμπικαν. Εάν πρέπει σώνει και καλά να σκοτώσετε κάποιον, σκοτώστε εμένα.
  -Αυτά που λέτε είναι ανοησίες, απάντησε ο Νίκολ.
  -Όχι. Ο κύριος Μέστον δεν λέει ανοησίες, επενέβη ο Αρντάν.
  -Πλοίαρχε Νίκολ, σας παρακαλώ, ακούστε με προσοχή. Έχω να σας κάνω μία πρόταση.
  -Τι είδους πρόταση;
  -Δεν μπορώ να σας την ανακοινώσω τώρα. Πρέπει να είναι μπροστά κι ο Πρόεδρος Μπάρμπικαν.
  -Ας ψάξουμε, λοιπόν, να τον βρούμε, απάντησε ο πλοίαρχος Νίκολ.
 Ξεκίνησαν, λοιπόν, κι οι τρεις να βρουν τον Μπάρμπικαν. Μετά από μία περίπου ώρα τον είδαν μπροστά τους μισοκρυμμένο πίσω από κάτι δέντρα. Αντί να κρατάει το όπλο του, κρατούσε μολύβι και χαρτί και πάλευε με μαθηματικούς τύπους και γεωμετρικά σχήματα. Ούτε που τους είχε πάρει είδηση.
 Ο Αρντάν τον πλησίασε προσεκτικά και του έσφιξε το χέρι.
  -Α, εσύ Αρντάν, βρήκα τον τρόπο! είπε ο Μπάρμπικαν.
  -Ποιον τρόπο;
  -Πώς θα εξουδετερώσουμε το τράνταγμα της εκτόξευσης.
  -Αλήθεια;
  -Ναι, με νερό.
  -Μπα, Μέστον, είσαι κι εσύ εδώ;
  -Ναι, αλλά όχι μόνος μου…., απάντησε μουδιασμένος ο Μέστον, είναι κι ο πλοίαρχος Νίκολ.
  -Ο Νίκολ! Φώναξε ο Μπάρμπικαν κι έτρεξε αμέσως να πάρει το όπλο του.
 Ο Αρντάν μπήκε ανάμεσά τους κι άρχισε να μιλάει:
  -Κύριε Μπάρμπικαν, είπε, σας γνωρίζω και ξέρω πολύ καλά πόσο σημαντικός αλλά και πόσο καλός άνθρωπος είστε. Τον πλοίαρχο Νίκολ τον γνώρισα πριν από μία ώρα και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι είναι εξίσου σημαντικός και εξίσου καλός άνθρωπος με σας. Κι αναρωτιέμαι αν είναι λογικό δύο άνθρωποι σαν και σας μα αλληλοσκοτωθούν. Αυτό που σας χωρίζει είναι μία απλή παρεξήγηση, γι’ αυτό έχω να σας κάνω μια πρόταση: αν κατάλαβα καλά, ο πρόεδρος Μπάρμπικαν υποστηρίζει ότι το βλήμα του θα φτάσει στη Σελήνη, ενώ ο πλοίαρχος Νίκολ λέει ότι θα πέσει στη Γη. Αν το βλήμα χαθεί κάπου, κανείς ποτέ δεν θα μάθει ποιος είχε δίκιο. Γι’ αυτό σας προτείνω:
 Αντί να αλληλοσκοτωθείτε, ελάτε μαζί μου στο ταξίδι. Μόνο έτσι θα μάθετε από πρώτο χέρι ποιος είχε δίκιο.
  -Δέχομαι! Φώναξαν ταυτόχρονα οι δύο πρώην εχθροί.

Κεφάλαιο 22: Ο Καινούριος Πολίτης των Η.Π.Α.
 Η συμβολή του Μισέλ Αρντάν στη συμφιλίωση του Μπάρμπικαν με τον πλοίαρχο Νίκολ προκάλεσε το θαυμασμό των Αμερικανών, που με τον ενθουσιασμό που τους χαρακτηρίζει, αντιμετώπιζαν πια τον Μισέλ Αρντάν σαν ήρωα. Κάθε Αμερικανός πολίτης, κάθε σύλλογος και κάθε σωματείο ήθελε να συναντηθεί μαζί του και να υποβάλει τα σέβη του. Μέχρι και ο Σύλλογος των Σεληνιαζομένων τον επισκέφτηκε. Οι εκπρόσωποι του Συλλόγου προσπάθησαν να πείσουν τον Μισέλ Αρντάν ότι κατάγονται από τη Σελήνη, ότι ήξεραν τη σεληνίτικη γλώσσα και ότι ήταν πρόθυμοι να του τη διδάξουν. Η πολλή δημοσιότητα κούραζε τον Μισέλ Αρντάν αλλά από ευγένεια δέχονταν όλες τις προσκλήσεις. Οι Αμερικανοί επιχειρηματίες πούλησαν 1.000.000 πορτρέτα του. Κάθε προσωπικό του αντικείμενο μπορούσε να πουληθεί σε αστρονομική τιμή ως ιερό κειμήλιο. Ακόμα κι ένας μεγάλος διευθυντής τσίρκου του πρότεινε να περιοδεύσει ως αξιοθέατο έναντι αδρής αμοιβής. Αυτό, όμως, το τελευταίο ενόχλησε τον Μισέλ Αρντάν κι αποφάσισε σιγά – σιγά να μη δέχεται όλες τις προτάσεις για συνάντηση.
 Όταν κόπασε αυτή η υπερβολή της δημοσιότητας κάποια στιγμή που ο Μέστον τη θεώρησε κατάλληλη πλησίασε τον Μισέλ Αρντάν και του είπε:
  -Είναι αδικία να πάτε μόνο εσείς οι τρεις στη Σελήνη. Θέλω να έρθω κι εγώ.
  -Αυτό αποκλείεται, τον έκοψε ο Μισέλ Αρντάν
  -Και γιατί, παρακαλώ;
  -Γιατί αντί για χέρι, έχεις γάντζο. Μόλις σε δουν οι Σεληνάνθρωποι, θα καταλάβουν αμέσως ότι είμαστε από αυτούς που κάνουν πολέμους κι αλληλοσκοτωνόμαστε, και μάλιστα σε έναν πλανήτη που, ενώ μπορεί να θρέψει 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους, κατοικείται μόνο από 1.5 δισεκατομμύριο. Τότε θα καταλάβαιναν τι κουμάσια είμαστε και θα μας έδιωχναν με τις κλοτσιές.
 Στις 18 Οκτωβρίου έκαναν ένα πείραμα για να διαπιστώσουν την αντοχή των ζωντανών οργανισμών στο τράνταγμα της έκρηξης. Ο Μπάρμπικαν έφτιαξε μια κούφια οβίδα, έβαλε μέσα τα καλύτερα ελατήρια και τα κάλυψε με ένα παχύ στρώμα βαμβάκι. Μέσα στην οβίδα έβαλαν έναν γάτο και τον σκίουρο του Μέστον. Η οβίδα εκτοξεύτηκε προς τη θάλασσα με τη βοήθεια ενός όλμου. Μόλις έπεσε στη θάλασσα, την άνοιξαν για να δουν τι είχε γίνει με τα ζωάκια. Μόλις την άνοιξαν, πετάχτηκε ο γάτος τσαλακωμένος βέβαια, αλλά μια χαρά στην υγεία του. Στάθηκε, όμως, αδύνατο να βρεθεί ο σκίουρος! Απλούστατα τον είχε φάει ο γάτος. Ο Μέστον απαίτησε αμέσως να γραφτεί ο σκίουρός του στον κατάλογο των μαρτύρων της επιστήμης.
 Δύο μέρες μετά το πείραμα ο Μισέλ Αρντάν έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που του ανακοίνωνε ότι ανακηρύσσεται σε επίτιμο πολίτη των Η.Π.Α.

Κεφάλαιο 23: Το Διαστημόπλοιο
 Η οβίδα χυτεύτηκε στο εργοστάσιο της Εταιρείας Μπρίντγουιλ και Σία του Όλμπανι στις 2 Νοεμβρίου. Στις 10 Νοεμβρίου έφτασε σιδηροδρομικώς στο Στόουνχιλ. Από τεχνική άποψη, ήταν άψογη. Από αισθητική άποψη, όμως, δεν έλεγε και πολλά πράγματα, γεγονός που προκάλεσε την απογοήτευση του Μισέλ Αρντάν. Για το λόγο αυτό, ο Μισέλ Αρντάν ανέλαβε να διακοσμήσει ο ίδιος προσωπικά τουλάχιστον το εσωτερικό της οβίδας. Πριν τη διακόσμηση, όμως, ήταν απαραίτητο να ελεγχθούν όλες οι τεχνικές λεπτομέρειες, όπως:
      Α) Το σύστημα απορρόφησης των κραδασμών, που επινόησε ο Μπάρμπικαν:
- το κάτω μέρος της οβίδας είχε χωριστεί σε 3 διαμερίσματα που γέμισαν με νερό, ύψους συνολικά περίπου 1 μέτρου. Πάνω από το τρίτο διαμέρισμα είχε τοποθετηθεί το πάτωμα της οβίδας. Το τράνταγμα της έκρηξης θα έσπαγε διαδοχικά τα χωρίσματα των διαμερισμάτων και το νερό θα χυνόταν έξω με αποτέλεσμα το πάτωμα να κατεβαίνει προς τα κάτω σε σχέση με την οβίδα που θα ανέβαινε προς τα πάνω.
- το πάνω μέρος της οβίδας ήταν καλυμμένο με χιλιάδες ελατήρια σκεπασμένα με ένα πολύ χοντρό δέρμα. Έτσι θα μαλάκωνε το τράνταγμα από την πρόσκρουση του βλήματος στην επιφάνεια της Σελήνης.
       Β) Τα 4 φινιστρίνια, τα οποία τοποθετήθηκαν ως εξής:
- 1 στον πάτο, για να παρακολουθούν πώς απομακρύνονται από τη Γη,
- 1 στην κορυφή, για να παρακολουθούν πώς πλησιάζουν στη Σελήνη και
- 2 στα πλάγια, για να απολαμβάνουν τη θέα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Για επιπλέον προστασία τα παράθυρα ήταν καλυμμένα με πλάκες αλουμινίου που θα τις αφαιρούσαν μετά την εκτόξευση.
      Γ) Σύστημα φωτισμού και θέρμανσης:
- με φωταέριο αποθηκευμένο σε χαλύβδινες φιάλες υπό πίεση πολλών ατμο­σφαιρών.
      Δ) Σύστημα ανανέωσης του αέρα:
- με τη μέθοδο Ρεζέ–Ρενιό. Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, μπορούμε να προσθέτουμε συνεχώς, οξυγόνο στον αέρα θερμαίνοντας χλωρικό κάλιο ενώ, ταυτόχρονα, εξουδετε­ρώνεται το διοξείδιο του άνθρακα με τη χρήση υδροξειδίου του καλίου.
 Σημείωση: Όπως είναι γνωστό, ο αέρας αποτελείται από περίπου 20% οξυγόνο και 80% άζωτο. Όταν αναπνέουμε, εισπνέουμε οξυγόνο και άζωτο. Στην εκπνοή το άζωτο επιστρέφει στην ατμόσφαιρα, ενώ το οξυγόνο έχει ήδη μετατραπεί στον οργανισμό μας σε διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι σιγά-σιγά η ποσότητα του οξυγόνου στον αέρα λιγοστεύει, ενώ, ταυτόχρονα, αυξάνεται η ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα με αποτέλεσμα ο αέρας να γίνεται δηλητηριώδης και να προκαλείται ασφυξία στους ζωντανούς οργανισμούς.
 Η μέθοδος Ρεζέ-Ρενιό είχε δοκιμαστεί, μέχρι τότε, μόνο με πειραματόζωα, γι’ αυτό αποφασίστηκε να γίνει ένα πείραμα πριν από την εκτόξευση. Προσφέρθηκε εθελοντής για το πείραμα ο Μέστον. Στις 12 Νοεμβρίου κλείστηκε στην οβίδα εφοδιασμένος με τρόφιμα, νερό, χλωρικό κάλιο και υδροξείδιο του καλίου. Στις 20 Νοεμβρίου, η οβίδα ανοίχτηκε. Ο Μέστον ήταν σώος κι αβλαβής. Το πείραμα είχε πετύχει!

Κεφάλαιο 24: Το Τηλεσκόπιο στα Βραχώδη Όρη
 Από την εποχή που ο Γαλιλαίος, τον 16ο αιώνα, παρατηρούσε τα ουράνια σώματα με ένα άθλιο κιάλι που, μόλις και μετά βίας, μπορούσε να πετύχει μεγέθυνση κατά 7 φορές, είχε περάσει πολύς καιρός. Ήδη εκείνη την εποχή, λειτουργούσαν καταπληκτικά τηλεσκόπια όπως εκείνο του Χέρσελ με ικανότητα μεγέθυνσης 6.000 φορές και το τηλεσκόπιο του Λόρδου Ρος στην Ιρλανδία με ικανότητα μεγέθυνσης 6.400 φορές. Με τέτοιες μεγεθύνσεις, όμως, για να παρατηρήσουμε ένα αντικείμενο στην επιφάνεια της Σελήνης πρέπει αυτό να έχει διάμετρο τουλάχιστον 20 μέτρα. Η οβίδα, όμως, του Γκαν Κλαμπ είχε διάμετρο μόλις 2,92 μέτρα και για να είναι ορατή όταν φτάσει στην επιφάνεια της Σελήνης θα έπρεπε να κατασκευαστεί τηλεσκόπιο με ικανότητα μεγέθυνσης 48.000 φορές.
 Ο Μπάρμπικαν είχε αναθέσει στους αστρονόμους του Αστεροσκοπείου του Κέμπριτζ την κατασκευή ενός τέτοιου τηλεσκοπίου χωρίς να νοιαστούν για το κόστος. Οι επιστήμονες, αφού μελέτησαν το θέμα, κατέληξαν στα εξής συμπε­ράσματα:
α) έπρεπε να κατασκευαστεί τηλεσκόπιο και όχι διόπτρα,
β) έπρεπε να τοποθετηθεί στο πιο ψηλό βουνό, ώστε το πάχος του αέρα που διασχίζουν οι φωτεινές ακτίνες να είναι όσο το δυνατόν μικρότερο,
γ) το κάτοπτρο του τηλεσκοπίου δεν θα ήταν μεταλλικό, αλλά επαργυρωμένο γυαλί που θα κατασκευαζόταν σύμφωνα με τη νέα μέθοδο που είχε εφεύρει ο Λέον Φουκό,
δ) το μήκος του τηλεσκοπίου θα έπρεπε να είναι περίπου 100 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κατόπτρου του 5 μέτρα περίπου και
ε) η τοποθέτηση του τηλεσκοπίου θα γινόταν στα Βραχώδη Όρη, στην Κορυφή Λονγκ-Πικ στην περιοχή του Μιζούρι.
 Η κατασκευή ενός τόσο μεγάλου τηλεσκοπίου πάνω σε μια βουνοκορφή ύψους 3.000 μέτρων κάθε άλλο παρά εύκολη δουλειά ήταν. Στο τέλος του Σεπτεμβρίου, όμως, μετά από ένα περίπου χρόνο εργασιών, το τηλεσκόπιο ήταν έτοιμο.
 Η αγωνία των πρώτων επιστημόνων που θα παρατηρούσαν τη Σελήνη με ένα τέτοιο τηλεσκόπιο δεν περιγράφεται. Τι θα αντίκριζαν, άραγε; Ανθρώπους; Κοπάδια ζώων; Πόλεις, λίμνες, ωκεανούς; Οι πρώτες παρατηρήσεις δεν έδειξαν τίποτα τέτοιο. Απλώς επιβεβαίωσαν την ήδη επικρατούσα άποψη για την ηφαι­στειακή φύση της Σελήνης.
 Μέχρι να έρθει η ημέρα της εκτόξευσης ο κ. Κλαρκ του Αστεροσκοπείου του Κέιμπριτζ κατάφερε να αναλύσει με το τηλεσκόπιο το νεφέλωμα του Ταύρου, πράγμα που, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν αδύνατο.

Κεφάλαιο 25: Οι Τελευταίες Λεπτομέρειες
 Έφτασε η 22α Νοεμβρίου. Έμεναν δέκα ακόμα ημέρες για την εκτόξευση και η μόνη δουλειά που δεν είχε γίνει ήταν το γέμισμα του κανονιού με βαμβακο­πυρίτιδα. Η δουλειά αυτή είναι πολύ επικίνδυνη γιατί η βαμβακοπυρίτιδα εκρήγνυται εύκολα και είναι εύφλεκτη. Ένας επιπλέον κίνδυνος ήταν η συνήθεια των Αμερικανών να δουλεύουν έχοντας συνεχώς ένα τσιγάρο στο στόμα.
 Οι εργασίες άρχισαν με πάρα πολλή προσοχή. Κατ’ αρχήν για λόγους ασφαλείας δεν μαζεύτηκε όλο το μπαρούτι στο ίδιο μέρος. Απαγόρευσαν το άναμμα φωτιάς σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων. Οι εργασίες γίνονταν τη νύκτα για να μη ζεσταίνεται το μπαρούτι από τον ήλιο και για φωτισμό χρησιμοποιούσαν μηχανές Ρούμκορφ. Κατέβαζαν το μπαρούτι πολύ προσεκτικά μέσα στο κανόνι σε δεσμίδες που τις έδεναν με σύρμα, με το οποίο θα γινόταν η πυροδότηση. Τα άκρα όλων αυτών των συρμάτων συνδέθηκαν μεταξύ τους και, όλα μαζί, με ένα άλλο σύρμα που έβγαινε από το στόμιο του κανονιού. Το σύρμα αυτό είχε μήκος 2 χιλιόμετρα και συνδεόταν με ένα διακόπτη με  μία ισχυρή ηλεκτρική στήλη. Αρκούσε το κλείσιμο του διακόπτη για να γίνει η πυροδότηση.
 Στο μεταξύ άρχισε και το φόρτωμα στην οβίδα των απαραίτητων εφοδίων. Θερμόμετρα, κιάλια, βαρόμετρα, χάρτες της Σελήνης, κασμάδες, πριόνια, ρούχα κατάλληλα για κάθε εποχή. Επίσης αποφάσισαν να πάρουν μαζί τους και δύο σκυλιά, σπόρους, καμιά δεκαριά δεντράκια, τρόφιμα, νερό, ρακί, το σύστημα φωτισμού και το σύστημα καθαρισμού του αέρα. Όταν η οβίδα ήταν έτοιμη, έφτασε η πιο επικίνδυνη στιγμή της επιχείρησης. Έπρεπε η οβίδα να τοποθετηθεί μέσα στο κανόνι πάνω στην τεράστια ποσότητα του μπαρουτιού. Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος το μπαρούτι να εκραγεί από μόνο του κάτω από το βάρος της οβίδας. Ο πλοίαρχος Νίκολ, θυμίζουμε, είχε στοιχηματίσει 3.000 δολάρια ότι θα εκραγεί.
 Ευτυχώς, δεν συνέβη τίποτα. Ο πλοίαρχος Νίκολ έχασε και αυτό το στοίχημα. Ο Μισέλ Αρντάν του ευχήθηκε να χάσει και τα υπόλοιπα για το καλό της επιχείρησης.

Κεφάλαιο 26: Πυρ!
 Επιτέλους ξημέρωσε η 1η Δεκεμβρίου. Εκείνο το βράδυ στις 10 η ώρα, 46 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα  θα γινόταν η εκτόξευση. Ο καιρός ήταν καλός. Από νωρίς το πρωί, αμέτρητο πλήθος άρχισε να μαζεύεται γύρω από το Στόουν-Χιλ. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Γης, κάθε χρώματος, κάθε επαγγέλματος, πλούσιοι και φτωχοί συνωστίζονταν περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε κι η αγωνία. Στις 4 το απόγευμα, η αγωνία είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που σταμάτησαν τα πάντα, οι δοσοληψίες, τα πειράγματα, οι καυγάδες, οι συζητήσεις. Στις 7 ξεπρόβαλε το φεγγάρι. Οι ζητωκραυγές 5.000.000 ανθρώπων έφτασαν μέχρι τον ουρανό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εμφανίστηκαν κι οι τρεις ταξιδιώτες. Αμέσως, 5.000.000 στόματα άρχισαν να ψάλουν τον εθνικό ύμνο. Ακολούθησε νεκρική σιγή. Στις 10 το βράδυ, οι τρεις ταξιδιώτες ξεκίνησαν αργά προς την οβίδα, ενώ η Σελήνη περνούσε από τον αστερισμό των Διδύμων. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ακόμα και ο άνεμος είχε σταματήσει να φυσάει.
 Ο μηχανικός Μάρτσισον ήταν έτοιμος με τα μάτια καρφωμένα στο χρονόμετρο και το χέρι στο διακόπτη. Απέμεναν 40 δευτερόλεπτα! Μια γενική ανατριχίλα διαπερνούσε ταυτόχρονα 5.000.000 ραχοκοκαλιές.
35…36…37…38…39…40.   Πυρ!
 Μία εκπυρσοκρότηση τρομακτική, πρωτάκουστη, πέρα από τα ανθρώπινα, ακούστηκε. Μία πελώρια δέσμη φωτιάς αναπήδησε από τα σπλάχνα της Γης. Ελάχιστα μάτια πρόλαβαν να δουν το βλήμα για μια μόνο στιγμή να φεύγει με ορμή προς τον ουρανό μέσα σε φωτιές και ατμούς.

Κεφάλαιο 27: Καιρός Νεφελώδης
 Η φλογισμένη δέσμη της έκρηξης έκανε τη νύχτα μέρα. Την είδαν άνθρωποι από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού. Η πίεση των αερίων προκάλεσε τυφώνα. Κανείς από τους θεατές δεν έμεινε όρθιος. Κουφάθηκαν προσωρινά 300.000 άνθρωποι.
 Όταν πέρασε η πρώτη αναταραχή, άρχισαν οι ζητωκραυγές ενώ εκατομμύρια άνθρωποι με κιάλια έψαχναν την οβίδα στον ουρανό. Μάταια, όμως. Ο καιρός είχε αλλάξει ξαφνικά. Σύννεφα είχαν γεμίσει τον ουρανό. Την άλλη μέρα ο ουρανός ήταν πάλι συννεφιασμένος, κάνοντας κάθε παρατήρηση αδύνατη. Η βαριά συννεφιά κράτησε και τις επόμενες μέρες. Οι ταξιδιώτες της Σελήνης έπρεπε να είχαν φτάσει στον προορισμό τους κι ήταν αδύνατο να τους δει κανείς.
Η Σελήνη ξαναφάνηκε στον ουρανό το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου.

Κεφάλαιο 28: Ένα Καινούριο Αστέρι
 Μόλις έγινε ξαστεριά, το τηλεσκόπιο του Λονγκ-Πικ κατόρθωσε να διακρίνει την οβίδα. Αμέσως το Αστεροσκοπείο του Κέιμπριτζ εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
      Λονγκ-Πικ, 12 Δεκεμβρίου
      Προς τα Μέλη του Αστεροσκοπείου του Κέιμπριτζ
Οι κ.κ Μπέλφαστ και Μέστον την 12η Δεκεμβρίου και ώρα 20.47 διέκριναν το διαστημικόν βλήμα που εκτοξεύτηκε από το Στόουν-Χιλ.
Το βλήμα δεν έφτασε στον προορισμό του. Πέρασε πλάγια της Σελήνης και σε τέτοια απόσταση ώστε να παγιδευτεί από την έλξη της.
Η τροχιά του μετατράπηκε σε κυκλική γύρω από τη Σελήνη κι έτσι έγινε δορυφόρος της.
Η απόσταση του βλήματος από τη Σελήνη είναι περίπου 2.830 μίλια.
Υπάρχουν δύο εκδοχές:
  α) να υπερισχύσει η έλξη της Σελήνης και το βλήμα να φτάσει τελικά στην επιφάνειά της.
  β) το βλήμα να παραμείνει αιωνίως σε αυτή την τροχιά.
 Αυτά θα διαπιστωθούν από τις παρατηρήσεις των επομένων ημερών.

  Η ανακοίνωση του Αστεροσκοπείου του Κέιμπριτζ προκάλεσε μεγάλη αμηχανία. Η επιχείρηση …είχε αποτύχει. Οι συνέπειες άγνωστες...
 Βέβαια, ο Μπάρμπικαν, ο Νίκολ κι ο Αρντάν θα μείνουν στην ιστορία. Υπήρχε, μήπως, κάποιος τρόπος να τους βοηθήσουμε; Η λογική έλεγε όχι. Μόνο ο Μέστον δεν μπορούσε να παραδεχτεί την πραγματικότητα.
  -Τους έχω εμπιστοσύνη, έλεγε. Θα βρουν μόνοι τους λύση. Είναι άνθρωποι ικανοί, πολυμήχανοι. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι συγκεντρώνουν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα σε επιστήμη, τεχνολογία και τέχνη. Να το δείτε, θα τα βγάλουν πέρα!

ΤΕΛΟΣ

(Η περιπέτεια αυτή, βέβαια, δε σταματά εδώ. Συνεχίζεται στο επόμενο έργο του με τίτλο: ¨Γύρω από τη Σελήνη¨)